O wydziale
Akademicka teologia w Poznaniu ma swoją długą historię. Swoimi początkami sięga wieku szesnastego, kiedy to biskup poznański Jan Lubrański (1456-1520) zakłada w Poznaniu Akademię, nazwaną później jego imieniem. Tradycje Akademii Lubrańskiego kontynuowało poznańskie Seminarium Duchowne. Także na Uniwersytecie Poznańskim (1919) znalazł swoje miejsce Wydział Teologiczny, który powołany do istnienia nie rozpoczął jednak działalności. Usunięcie wydziałów teologicznych z uniwersytetów przez władze komunistyczne przeniosło studia teologiczne do seminariów duchownych. Aby zapewnić im odpowiedni poziom akademicki watykańska Kongregacja Wychowania Katolickiego eryguje w Poznaniu w 1974 roku Papieski Wydział Teologiczny. Jego kontynuatorem jest utworzony decyzją Senatu Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w 1998 roku Wydział Teologiczny UAM.
Na Wydziale Teologicznym realizowane są dwa kierunki studiów: teologia oraz dialog i doradztwo społeczne. Studia teologiczne można zrealizować na specjalności kapłańskiej oraz katechetyczno-pastoralnej. Na kierunku dialog i doradztwo społeczne realizowana jest specjalność mediacja i aktywizacja potencjału ludzkiego.
Badania naukowe w dyscyplinie nauk teologicznych koncentrują się wokół poszukiwania i lepszego poznawania prawdy, aby przez to czynić życie coraz bardziej ludzkim. W swojej metodologii odwołują się do rozumu i wiary, gdyż „wiara i rozum (fides et ratio) są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy” (Jan Paweł II). W tym zgłębianiu prawdy nauki teologiczne prowadzą intensywny dialog interdyscyplinarny z naukami humanistycznymi. Stąd obecność Wydziału Teologicznego w Szkole Nauk Humanistycznych UAM.
Biuro Obsługi Wydziału oraz Biuro Obsług Studentów mieszczą się przy ul. Wieżowej 2/4 w Budynku B. Więcej informacji o Wydziale na stronie: www.teologia.amu.edu.pl
Teologia w dialogu ze światem
Teologia jest obecna na europejskim uniwersytecie od jego początków. Motywem tej obecności jest wspólne dla nich poszukiwanie prawdy. Bezkompromisowe dociekanie prawdy, stojące w centrum pracy uniwersyteckiej, pozostaje w związku z ważną dla teologii możnością, a nawet koniecznością jej poszukiwania. „Prawdy zaś – jak mówi Sobór Watykański II – należy szukać w sposób odpowiadający godności osoby ludzkiej i jej społecznej naturze, mianowicie przez wolne dociekania, przez nauczanie i wychowanie, wymianę myśli i dialog, przez co jedni drugim przedkładają prawdę, którą znaleźli albo sądzą, że znaleźli, by pomagać sobie nawzajem w jej zgłębianiu” (DWR).
Dzięki prowadzonemu z różnymi dyscyplinami dialogowi uniwersytet stał się miejscem kształtowania kultury, co jest dla teologii dodatkowym powodem jej związku z uniwersytetem. Wymowne jest w tym kontekście stwierdzenie Jana Pawła II, który nazwał uniwersytet „jednym z arcydzieł ludzkiej kultury”.
Zadaniem teologii jest zatem także towarzyszenie wspólnocie ludzi w zmaganiu się z wyzwaniami, wobec których staje ona we współczesnym świecie, a zwłaszcza wspieranie jej w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o sens jej drogi wiary pośród wydarzeń i kryzysów, podważających słuszność dokonywanych dotąd wyborów. To szczególne poszukiwanie wymaga postawy dialogu i wytycza równocześnie drogi, którymi winna podążać refleksja teologiczna. Oznacza to, że teologia nie może pozostawać obojętną wobec tego, co jest udziałem człowieka i świata. Wszak świat, rozumiany jako całość kultury ludzkiej, wywiera również swoisty wpływ na teologię i na interpretację jej źródeł. Dlatego – jak zwraca uwagę dokument Międzynarodowej Komisji Teologicznej pt. „Teologia dzisiaj” z 2011 r. – „wytrwały trud nawiązywania owocnych relacji z innymi dyscyplinami, naukami i kulturami, aby bardziej oświecić i poszerzyć te drogi, jest szczególnym zadaniem teologów, a rozeznawanie znaków czasu stanowi wielką szansę dla dzieła teologicznego, pomimo złożonych kwestii hermeneutycznych, jakie są podnoszone”.
Zatem jednym z kryteriów teologii katolickiej jest to, że powinna ona być w nieustannym dialogu ze światem, że powinna pomagać w odczytywaniu znaków czasu. Rola, jaką w tym procesie spełnia ze względu na szczególne jej uprawnienia i zarazem odpowiedzialność, ma tutaj zasadnicze znaczenie. Bowiem „przez nieustanny dialog z nurtami społecznymi, religijnymi i kulturowymi swoich czasów i przez otwartość na inne nauki, które wykorzystując własne metody, studiują ten rozwój, pomaga zobaczyć znaczenie ruchów, wydarzeń i tendencji ludzkiej historii, a także rozeznać i zinterpretować sposoby, jakimi Duch Święty może przemówić do Kościoła i świata” (por. Teologia dzisiaj).